April is ‘de maand van de zending’ binnen onze kerk. Deze maand zullen de prediking, devotionals en diverse acties extra aandacht vestigen op ‘zending’.
Maar wat is ‘zending’ nu precies en hoe doe je dat? Setkin Sies zal in de komende 5 devotionals een aantal handreikingen doen om na te denken en bezig te zijn met zending. Dat doet hij aan de hand van 5 Engelstalige B’s, Be (zijn)-Bless (zegenen)-Belong (erbij willen horen) –Believe (geloven) –Behave (gedrag).
Vandaag deel 3: Belong (erbij willen horen)
'Mag ik dan bij jou…'
Bij de volgende 3 woorden – Belong–Believe-Behave - is het van belang om de volgorde goed te zetten. Moet iemand eerst geloven om bij de kerk te horen? Of moet iemand zich eerst ‘christelijk’ gedragen om deel te mogen zijn van onze kerk? Of is iedereen welkom?
Maar al te vaak hebben we als Kerk, in het algemeen, voorwaarden gesteld aan geloof en gedrag voordat iemand 'bij ons mocht horen'.
Ik geloof dat dit verkeerd gedrag is, mensen horen er per definitie bij en zijn ten allen tijden van harte welkom!
Ik denk zelfs dat het een voorwaarde is om te gaan geloven, mensen willen eerst het geloof ervaren, onder andere in de onderlinge contacten, gaan zich dan verdiepen in het geloof zelf en pas na een moment van bekering zal er een gedragsverandering plaatsvinden.
Draaien we deze volgorde om, dan werpen we drempels op in het contact met anderen en verstoren we mogelijk het proces dat God met die ander bezig is.
Als mens willen we ergens bij horen, dat geeft ons betekenis, veiligheid en gezelligheid. We gaan graag naar die mensen, groepen en plekken toe waar we ons welkom weten, waar we gewaardeerd worden, waar men blij is ons te zien.
Omdat we als mensen sociale wezens zijn verlangen we naar erkenning en geborgenheid. De mens is niet gemaakt voor eenzaamheid.
Jezus en de eerste gemeente waren aantrekkelijke mensen, zoals we al in de vorige blog hebben kunnen lezen.Als gemeente hebben we onze visie als volgt verwoord:
Of anderen bij ons willen horen, hangt mede af hoe wij vorm geven aan die ‘liefdevolle en gastvrije sfeer’, tijdens onze activiteiten door de weeks en op zondag en in ons eigen leven en leefomgeving.
Tijdens bijvoorbeeld de Open Ochtenden zien we dat mensen graag langs komen, en het zelfs een onderdeel is gaan worden van hun dag-/weekprogramma. Het zijn vaste momenten geworden in de week en wijk waar mensen zich welkom voelen.
Soms kom je bij mensen thuis en ben je echt op visite. Je gaat zitten en je voelt je wel welkom, maar niet thuis. Bij anderen voel je je thuis en ben je geen gast, maar onderdeel van het huishouden, je helpt mee in de keuken, pakt zelf wat te drinken en ruimt op.
Gastvrijheid is meer dan de ander bedienen, het is de ander opnemen in je huis.
Dat stelt ons als kerk natuurlijk wel voor vragen, hoe maken we onderscheid tussen het ‘bedienen’ van de wijk en het ‘dienen’ van de wijk? Zijn mensen welkom op onze voorwaarden of worden ze onderdeel van onze kerkfamilie en waarderen we ook hun inbreng…