Is het u ook weleens opgevallen dat er zoveel paradoxen in de Bijbel staan? Soms vind ik het weleens vermoeiend. Aan de ene kant mag je niet oordelen, maar aan de andere kant wordt er veelvuldig over oordeel gesproken. Aan de ene kant heb je genade, maar aan de andere kant ook de tucht. Dan heb je Jezus die zegt: ''Er staat geschreven..., maar Ik zeg u...''. Hij kwam vrede brengen op deze aarde, maar ook een zwaard. We moeten strijden voor ons geloof, maar ook rusten in de zekerheid van ons geloof. In Christus zijn we volmaakt, maar toch zijn we ook nog onvolmaakt en feilbaar. We worden gered door geloof en niet uit werken, maar zonder werken is ons geloof dood. We zijn kinderen en vrienden van de Heer, maar ook slaven. Als we zwak zijn, dan zijn we pas sterk. Als we arm zijn, rijk. Als we de laatsten zijn, zijn we de eersten. We moeten onszelf liefhebben, maar ook verloochenen. We zijn in deze wereld, open en inclusief, maar tegelijk niet van deze wereld, anders en apart gezet. Etc., etc.

Eigenlijk is het net het echte leven. Dat is vaak ook paradoxaal (en soms ook vermoeiend). Als ik kijk naar hoe wij onze dochters proberen te opvoeden bijvoorbeeld, dan is daar ook sprake van uitersten. Dat proberen we althans: liefdevol maar consequent, streng maar rechtvaardig, voorspelbaar maar vol verrassingen, etc. Wat dat betreft zou je kunnen zeggen dat God het hele leven omvat, dat Hij de volmaakte Vader/Opvoeder is en dat de paradoxen in de Bijbel dus alleen maar het bewijs zijn dat Hij werkelijk de Weg, de Waarheid en het Leven is.

G.K. Chesterton stelt dat niets zo gevaarlijk is als losgeslagen christelijke deugden. Als christelijke deugden op zichzelf staan en niet begrensd worden door andere deugden en waarden, dan kunnen ze ontaarden in iets heel lelijks. Maar als ze op hun plek worden gehouden in een samenhangend ethisch stelsel, dan zullen ze schitteren. M.a.w.: paradoxen zijn nodig.

Wat dit alles overstijgt, deze hele paradoxale en vermoeiende warboel (of stelsel), is de liefde. Is de liefde niet de opperste paradox? De liefde is eindeloos geduldig en genadig, maar stelt ook grenzen. De liefde doet lachen en huilen. De liefde oordeelt en vergeeft. De liefde spreekt de waarheid en de liefde zwijgt.

Een briljante Nazarener-theologe, Myldred Bangs Wynkoop, heeft een boek geschreven dat 'Een Theologie Van De Liefde' heet. Zij stelt daarin dat heiliging eigenlijk een woord is dat 'groeien in liefde' betekent. Jezus gaf ons het grote gebod (Marcus 12: 30,31): 'Houd van je Heer God met je hele hart en met je hele ziel, met je hele verstand en met alles wat je hebt. En daarnaast moet je van je naaste houden als van jezelf.' Ed Meenderink noemt dat 'Liefde 3D'. Een driedimensionale liefde: van God (de bron van de liefde) houden en zijn liefde ontvangen, van jezelf houden (geen narcisme, maar zelfaanvaarding) en van de ander als jezelf. De drie-enige God geeft een drie-enig gebod en dat gaat helemaal over liefhebben. 'Geloof, hoop en liefde, maar de meeste van deze is de liefde' (1 Korintiërs 13:13).

Christenen zijn geen mensen die krampachtig leven volgens dogma's, wetjes en regeltjes, maar mensen die het paradoxale leven voluit leven. Het jaar 2018 zal vol uitersten en paradoxen zijn, maar laat het vooral vol liefde zijn. Laten we groeien in heiliging, d.w.z.: laten we groeien in Liefde3D! En zo steeds meer dat worden: liefdevolle mensen, met alle uitersten die daarbij horen. Soms vermoeiend, maar altijd de moeite waard.