We zijn allemaal ingesteld op schoonheid. We zijn op zoek naar een diepere en rijkere betekenis in een wereld  die ons soms overspoelt met vreugde en genot, maar dan zomaar weer ellendig voelt en kil. Schoonheid - het gevoel van iets prachtigs dat je naar de keel grijpt, de vluchtige maar toch zo krachtige steken van iets wat lijkt op liefde, maar dieper en anders - dat alles is niet maar een gril van de evolutie, een echo van een prehistorische drang om te jagen, een metgezel te vinden , of aan gevaar te ontkomen. het is een wegwijzer naar de vreemde, teder veeleisende aanwezigheid van de levende God in deze wereld.
(Zeven wegwijzers, blz. 86)

Schoonheid is één van de wegwijzers naar God. Schoonheid is overal om ons heen. We moeten het alleen opmerken. We zijn deze wegwijzer dan ook al eens eerder tegen gekomen. Want niet alleen Tom Wright schrijft over schoonheid als wegwijzer naar God, eerder deed Tish Warren het al in haar boek Bidden in de nacht. Zij zegt er het volgende over:

Schoonheid neemt de pijn van het lijden of de kwetsbaarheid niet weg. Het is niet zo dat het lied van de krekels of goede koffie de pijn van het verlies van een echtgenoot of vriendschap verzachten, of zelfs maar van een zware dag. Maar op momenten dat we denken dat de wereld helemaal bestaat uit smart en duisternis, dat er niets lieflijk is of blijvend, is schoonheid een herinnering dat er meer te zeggen valt over ons dan zonde, pijn en dood. Er is eeuwige schittering.  Het is misschien niet genoeg om onze vragen op te lossen of er een mooi metafysisch strikje om te binden, maar soms is het genoeg om ons het volgende uur door te slepen. 
(Bidden in de nacht, blz. 74)

In de zomer van 2016 overleed mijn moeder. Vanaf dat moment was het wekenlang werkelijk stralend mooi weer. Tot ver in september scheen de zon elke dag onafgebroken. Ik heb heel veel gewandeld in die periode. De schoonheid van de natuur, de zomer op zijn hoogste punt, het raakte me dieper dan in andere jaren. Het nam het verdriet niet weg, maar op een bepaalde manier was het toch troostend en helend.

Een zelfde soort ervaring had ik in het voorjaar van 2020. We zaten net in de eerste lockdown en ook een beetje in angst en onzekerheid wat het nieuwe virus ons zou brengen. Ook toen was het onafgebroken mooi weer. Voor mij betekende de lockdown thuis werken, niet meer naar de kerk, geen mensen buiten mijn gezin ontmoeten. 
Omdat ik geen reistijd meer naar kantoor had, had ik ’s morgens meer tijd. Dus besloot ik om mijn stille tijd in het park bij ons om de hoek te houden. Elke morgen zag ik de zon opkomen, de bloemen open gaan en hoorde ik de ganzen en eenden wakker worden (die maken heel veel lawaai…). Het waren momenten van intense schoonheid en troost in een onzekere, eenzame wereld.

Dit zijn zomaar wat momenten en ervaringen uit mijn eigen leven. Ongetwijfeld kun je ze zelf aanvullen met je eigen ervaringen. Schoonheid, in al haar vluchtigheid en vergankelijkheid, is een heel sterke wegwijzer naar God. We kunnen aan schoonheid vaak geen woorden geven, maar even zo goed helpt soms de schoonheid ons juist om te verbeelden waar geen woorden voor zijn. Denk maar aan kunst, muziek en literatuur. Schoonheid helpt ons om niet alleen de donkere kanten van ons bestaan te zien, maar ook de mooie, lichte kanten. En vaak is dat een heel troostrijke ervaring. Schoonheid laat ons voelen dat er meer is. Meer dan je op het eerste gezicht kunt zien.