Een ontmoeting met Jezus is altijd persoonlijk. Regelmatig lezen we dat Jezus mensen aanmoedigt om hun verhaal open en bloot voor Jezus neer te leggen. Niet omdat hij het niet allang weet, maar om hij weet hoe genezend het voor ons is om de waarheid bij hem - het Licht Zelf - te brengen, zodat hij ons vrij kan maken en genezen.
In Johannes 8 lezen we over een ontmoeting met Jezus van een vrouw die niet vrijwillig bij Jezus kwam. Ze was op heterdaad betrapt toen zij overspel pleegde. Ze wordt meegesleurd door een menigte die steeds groter wordt, blootgesteld aan veroordelende ogen. Ze heeft niets om de schaamte van haar daad mee te bedekken. Haar verhaal ligt open en bloot op straat en daar staat ze dan, in het midden voor de Meester; Jezus.
Haar aanklagers gebruiken haar schaamteloos als middel om Jezus op de proef te stellen. Het gaat hen helemaal niet om haar of om wat zij heeft gedaan. Ze gebruiken haar en deze situatie om te zien of ze Jezus konden aanklagen. Zou Jezus hen opdracht geven haar te stenigen naar de wet van Mozes? Zo niet, hoe denkt hij daar dan onderuit te kunnen komen?
Wat doet Jezus? Hij heeft haar lief. Waar hij anderen aanmoedigt zichtbaar te worden begrijpt hij dat deze vrouw onder het gewicht van veroordelende ogen en haar schaamte het liefst onzichtbaar wil worden. Hij leidt alle ogen van deze vrouw af door zichzelf klein te maken, te bukken en in het zand te schrijven. Niemand kijkt meer naar haar, ze willen allemaal weten wat Jezus schrijft.
En dan richt Jezus alle ogen op henzelf. Hij laat iedereen naar binnen kijken. “Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen werpen!”
Jezus bukt opnieuw en schrijft op de grond. In dit 'meditatief moment' zijn opnieuw alle ogen op de grond gericht maar deze keer niet om te ontdekken wat Jezus schreef maar omdat ze hun eigen schaamte, hun eigen zonde onder ogen zien. Eén voor één, de oudsten het eerst, druipen af. Niemand is zonder zonde en daarom kan niemand haar veroordelen.
De vrouw blijft alleen met Jezus over. Wat zal er door haar heen gegaan zijn net voor het moment dat ze Jezus aankijkt? Na zoveel veroordelende blikken die haar wel konden doden kijkt ze in haar schaamte en kwetsbaarheid in de ogen van Jezus. De enige die zonder zonde is en kan veroordelen en ziet daar niets anders dan liefde voor haar. Hoor je de liefde in Zijn stem en zie je de onvoorwaardelijke genade en acceptatie in zijn ogen als hij zegt: "Ik veroordeel je niet! Ga naar huis en zondig vanaf nu niet meer.”
Drie hoofdstukken eerder lezen we dat Jezus zegt dat hij niet is gekomen om te oordelen en dat de Vader ook niet oordeelt, maar dat Hij is gekomen om nieuw eeuwig leven te geven. (Devotional De Zoon en de Vader) Deze vrouw ging anders naar huis, de enige ogen die haar konden veroordelen keken haar vol liefde aan, in hem vond ze nieuw leven.
In een relatie met Jezus zijn geen standaard ontmoetingen en antwoorden. Ieder van ons heeft het nodig Jezus deze woorden persoonlijk tegen je te horen spreken en in zijn ogen te kijken. Dan ga je anders naar huis en wil je niet meer zondigen maar je ogen in alles gericht houden op Jezus en steeds opnieuw in de ogen van Jezus kijken.