April is de maand van de zending binnen onze kerk. Deze maand zullen de prediking, devotionals en diverse acties extra aandacht vestigen op 'zending'.

Maar wat is ‘zending’ nu precies en hoe doe je dat? Setkin Sies zal in de komende 5 devotionals een aantal handreikingen doen om na te denken en bezig te zijn met zending. Dat doet hij aan de hand van 5 Engelstalige B’s, Be (zijn)-Bless (zegenen)-Belong (erbij willen horen) –Believe (geloven) –Behave (gedrag).

Vandaag deel 4: Believe (geloven)

 'Kijk naar Mij, en leer de Vader kennen' (vrij naar Joh 14:9)

Kinderen leren meer van ons van wat ze zien, dan van wat we ze vertellen. Het mooiste verhaal, dat niet werkelijkheid wordt in de praktijk van alle dag is niet geloofwaardig.

Als we ons geloof willen overdragen dan is het de kunst om dat geloof voor te leven, te laten zien wat het betekend om je leven toe te vertrouwen aan God, om te weten dat je geliefd bent, om te erkennen dat je beperkt bent en fouten maakt, om te leven vanuit vergeving en anderen lief proberen te hebben zoals God ons liefheeft.

Moet je dan nooit uitleggen wat je gelooft? Moet je dan nooit praten over het Evangelie of God? Natuurlijk wel, je mag het geheim van het leven niet voor jezelf houden.

Het zou een misdaad zijn als je de ander datgene zou onthouden, waar jij je levensgeluk aan ontleent.

Maar waar praat je dan over? Praat over datgene wat jou raakt en wat jou motiveert. Kies daarvoor je eigen woorden en probeer niet in tale Kanaäns het Evangelie uit te leggen. Probeer ook niet krampachtig om in 1 keer volledig te zijn en het gehele Evangelie te droppen, sluit aan bij de vragen en interesses van de ander en blijf dicht bij je eigen verhaal en ervaringen. Het is een gesprek van mens tot mens.

Vroeger dacht men in de reformatorisch traditie in de trits ‘Ellende-Verlossing-Dankbaarheid’. Eerst moest je dan erkennen dat je ‘zondig’ bent, je ‘verlossing’ nodig hebt en van daaruit vloeit de ‘dankbaarheid’.

Ik geloof nog steeds dat deze drie elementen belangrijk zijn, maar niet perse in die volgorde omarmt hoeven te worden door ons mensen. Ik denk nu meer in een soort van carrousel-model, waar mensen op verschillende momenten van hun leven zich gaan beseffen wat hun relatie tot God is.

Je kunt natuurlijk tegen je eigen beperkingen/ zondigheid aanlopen en behoefte hebben aan vergeving en vanuit dankbaarheid je leven willen toewijden aan God.

Maar je kan ook onder de indruk raken van Gods liefde, getoond in het leven van Jezus, en daar iets voor terug willen doen, maar dan geconfronteerd worden met je eigen gebrekkigheid en je realiseren dat je voor een ‘beter leven’ Jezus nodig hebt.

Of vanuit een ontzag voor de schoonheid van de wereld wil je de Schepper bedanken, en in die zoektocht naar de Schepper van die schoonheid ontdek je Zijn liefde en kom je dan pas tot het inzicht van je eigen handicaps.

Het gaat er niet om, dat we anderen een route laten volgen, maar dat we ontdekken welke weg God met de ander gaat en wij een richtingaanwijzer naar God kunnen zijn in het leven van anderen.

Durf u het aan om Paulus na te zeggen ‘Volg mij na, zoals ik Christus navolg’?